De vergrijzing in Nederland houdt aan tot minstens 2040. Het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport stimuleert daarom dat senioren (65-plussers) zo lang mogelijk in hun eigen vertrouwde omgeving blijven wonen. De overheid kan namelijk niet meer voor elke senior een plek garanderen in een zorginstelling.

Dat betekent dat de vraag naar wijkgerichte ondersteuning sterk zal toenemen. Nu komt de mantelzorg vaak neer op de kinderen en/of naasten, die zelf een druk gezins- en werkleven hebben en hierdoor in een spagaat terechtkomen. Met een mogelijke burn-out tot gevolg. Tegelijkertijd wordt er zelden stilgestaan bij de gevolgen van uitval van mantelzorgers voor onze economie en samenleving. Senioren worden steeds kwetsbaarder naarmate ze ouder worden. Ze krijgen te maken met de nodige gezondheidsproblemen, het verlies van dierbaren, een inkomen dat wegvalt en een krimpend sociaal netwerk.

Daarbij nemen vormen van ouderenmishandeling, zoals uitbuiting en (digitale) oplichting, schrikbarend toe. Dat heeft behoorlijke impact op het leven van deze kwetsbare groep. Voor veel senioren gaan de digitale ontwikkelingen te snel, waarbij het zeer lastig wordt om ‘nep’ van ‘echt’ te onderscheiden.

Vereenzaming is ook een groeiend probleem. Vaak denkt de directe omgeving dat een kort familiebezoek of een huishoudelijke hulp dit probleem oplost. Het aantal uren op een dag dat senioren alleen zijn is groot. Ze willen dit vaak niet toegeven, uit schaamte of om hun omgeving niet tot last te zijn.